அழகு நிலையத்தில் கிடைத்த லெஸ்பியன் அனுபவம்

என் பெயர் ஜனனி. வயது 24. நல்ல அழகான பெண் என்று சொல்லலாம். சைஸ் 42-34-42 இருக்கும். நல்ல வெள்ளிக் கூடம் போன்ற முலைகள். அதில் ஒரு பெரிய திராட்சையை ஒட்ட வைத்தாற்போல முலைக் காம்புகள். ஆனாலும் சில பெண்களைப் போல கல்யாணத்துக்கு முன்பாகவே ஆண்களுடனும் பெண்களுடனும் பழகி சீரழிந்தவள் அல்ல நான். எனக்குக் கல்யாணமாகி இரண்டு வருடமாகிறது.

எல்லாப் பெண்களையும் போல நானும் நிறையக் கனவுகளுடன்தான் என் கணவரைக் கைப்பிடித்தேன். அவரும் உண்மையான கணவராகத்தான் நடந்து கொண்டார். பார்க்க ஆணழகன் போல கம்பீரமாக இருப்பார். எந்தக் கெட்ட பழக்கங்களும் கிடையாது. நன்றாகச் சம்பாதிப்பார்.

கல்யாணம் ஆன புதிதில் நாங்கள் தினமும் உறவு கொள்வோம். சில சமயம் ஒரே நாளில் இரண்டு முறை கூட. மாலையில் அலுவலகத்தில் இருந்து வந்ததும் அவர் அறையில் உடை மாற்றுவார். அப்போது நான் காப்பி எடுத்துக் கொண்டு அவர் அறைக்குச் சென்றால், அவ்வளவுதான், பாண்ட்டைக் கழற்றியவுடன் அவர் தம்பி விழித்துக் கொள்வான். ஜட்டியில் முட்டிக் கொண்டு வெளியே வரத் துடிப்பான்.

என்னை அப்படியே கட்டிக் கொள்வார். கட்டிலில் தள்ளி ஜட்டியைக் கழட்டிப் போட்டுவிட்டு என் மேல் ஏறி வேலை முடித்து விடுவார். அந்த சமயங்களில் அவருக்கு சீக்கிரம் வேலை முடிந்து வெள்ளையப்பனைக் கொட்டிவிட்டு குளிக்கப் போய் விடுவார். எனக்கு கொஞ்சம் எரிச்சலாக இருக்கும். அப்படியே என் புண்டையைப் பரக் பரக்கென்று தேய்த்துக் கொள்வேன். என் புண்டையிலிருந்து அவர் கஞ்சியை வழித்து வாயில் விட்டு நக்கிக் கொள்வேன்.

மற்றபடி எல்லாம் நல்லாத்தான் போயிக்கிடிருந்தது. என்ன இது இவள் லெஸ்பியன் பற்றிப் பேசிவிட்டு இப்போது புருஷனுடன் ஓத்தது பற்றிச் சொலுகிறாளே. கல்யாணம் ஆனால் எல்லோரும் செய்கிற வேலைதானே இது என்று யோசிக்கிறீர்களா? இருங்கள் விஷயத்துக்கு வருகிறேன்.

நாங்கள் குழந்தையைக் கொஞ்சம் தள்ளிப் போடலாம் என்று செக்ஸை மட்டும் எஞ்சாய் பண்ணிக் கொண்டிருந்தோம். நான் அதற்கான மாத்திரைகளை ஒழுங்காகச் சாப்பிட்டு விடுவேன். கல்யாணம் ஆகி ஒரு வருடம் கழித்து ஆரம்பித்தது வினை. ஒரு நாள் என் புண்டையில் முத்தமிட்டவர், “என்னடி, இது ஒரே மயிராக இருக்கிறது. ஒழுங்காக ஷேவ் செய்து கொள்ள வேண்டியதுதானே?” என்றார். எனக்கு ஒரே ஷாக்.

“என்னங்க இப்படிக் கேட்கிறீங்க? தினம் பார்க்கிறதுதானே.” என்றேன் சிரித்துக் கொண்டே.

“ஸாரிடி. இன்றைக்கு ஒரு பிரெண்டு ஒரு இங்கிலீஷ் புஸ்தகம் காட்டினான். அதிலே ஒரு நிர்வாண ஃபோட்டோ பார்த்தேன். அந்தப் பென்ணின் சாமான் சும்மா ஷேவ் செய்து வழவழவென்றிருந்தது. அதனால்தான் கேட்டேன். கோபிக்காதே.”
என்றார்.

“அட, ஐயா இன்னொரு கூதியைப் பார்க்கிறாரோ? அது மாதிரி வேணும்னா நீங்களே ஷேவ் பண்ணி விட்டுடுங்க. நான் என்ன மாட்டேன்னா சொல்றேன்?”

“ஐயய்யே, எனக்கு ஒரு மாதிரி இருக்குடி. எத்தனையோ பியூட்டி பார்லரில் இதையெல்லாம் செஞ்சு விடுறாங்களாமே. அங்கே போய்ப் பண்ணிக் கொண்டு வா. அப்புறம் நான் பழகிக்கறேன். எங்கேயாவது வெட்டிடுச்சின்னா என்ன பண்றதுன்னு பயாமா இருக்கு. டாக்டரிடம் போய் உன் கூதியைக் காட்ட முடியுமா? என்ன ஆச்சுன்னு கேட்ட என்ன சொல்றது?”

“அதெல்லாம் ரொம்ப காஸ்ட்லியா இருக்கப் போறது?”

“இருந்தா என்ன? ஒரு ஆயிரம் ரூபாய்ன்னா கூட பண்ணிக்கோயேன். எப்பவோ ஒருதரம்தானே?”

“எனக்குப் போய் கேக்க வெக்கமாயிருக்கே?”

“அப்போ எதையாவது சொல்லி உள்ளே போ. அவ எப்படி பேசறான்னு பார்த்துக் கிட்டு அப்புறம் கேளேன்.”

“அதுவும் நல்ல ஐடியான்னு தோணுது. நாளைக்குப் பார்க்கிறேன்.” என்றேன். நான் சொன்னதன் விளைவு என்ன என்று எனக்கு அப்புறம்தான் புரிந்தது.

மறு நாள் என் வீட்டின் அருகே இருக்கும் ஒரு அழகு நிலையத்துக்குச் சென்றேன்.
ரிசப்ஷனில் உட்கார்ந்திருந்த பெண், “சொல்லுங்க.” என்றாள்.
“இல்லை ஐப்ரோஸ் சரி செய்ய வேண்டும்” என்றேன்.

“கொஞ்சம் வெய்ட் பண்ணுங்க.” என்றாள். அங்கிருந்த சேரில் உட்கார்ந்தேன். நான் வந்த விஷயத்தை யாரிடம் எப்படி ஆரம்பிப்பது என்று படபடப்பாக இருந்தது.
ஒரு ஐந்து நிமிடம் கழித்து என்னை அழைத்தாள்.

“50 ரூபாய் கட்டுங்க.” என்றாள். பணம் கொடுத்ததும் ரசீது கொடுத்தாள்.

“3ம் நம்பர் ரூம்.” என்றாள் அங்கே ஒரு வராந்தாவைக் காட்டி.
அந்த வராந்தாவில் நுழைந்ததும் இரண்டு பக்கமும் வரிசையாக அறைகள் இருந்தன. 3 என்று எழுதிய அறைக் கதவைத் திறந்து நுழைந்தேன். உள்ளே ஒரு டேபிள் சேரும் ஒரு கட்டிலும் இருந்தன. ஏதோ ஆஸ்பத்திரியில் நுழைந்த உணர்வு ஏற்பட்டது.
ஒரு பெண் சுமார் 18 வயது இருக்கும்.

“வாங்க மேடம். குட்மார்னிங்.” என்றாள். என்னைப் பார்த்து சினேகமாய்ச் சிரித்தாள்.
நானும் அவளைப் பார்த்துச் சிரித்தேன்.

“மேடம் எல்லாம் வேண்டாமே. என் பெயர் ஜனனி. சும்மா பெயர் சொல்லியே கூப்பிடலாமே.”

“இங்கே ரூல்ஸ் அப்படி மேடம். உங்களுக்கு ஓக்கேன்னா நான் ஜனனின்னே கூப்பிடறேன். என் பெயர் வசந்தி. நீங்க என்னைப் பெயர் சொல்லியே அழைக்கலாம்.”

“சரி, வசந்தி. இது எவ்வளவோ பரவாயில்லை.” என்று சிரித்தேன்.

“தேங்க்ஸ் ஜனனி. இப்படி சேர்ல வந்து உட்காருங்க.”
நான் சேரில் சென்று உட்கார்ந்தேன்.
“வசந்தி. உன்னை ஒன்று கேட்கலாமா?”

“கேளுங்க.”

“இந்தக் கட்டில் எல்லாம் எதுக்கு?”

“இங்கே வெவ்வேறு சிகிச்சை இருக்குங்க. அதுக்குதான்.”

“அப்படி கட்டிலிலே படுக்க வச்சு என்ன பண்ணுவீங்க?”

“எல்லோரும் புருவத்தை சரி பண்ண மட்டும் வரமாட்டாங்களே?”
“பின்னே?”

“உடம்பிலே எல்லாம் இருக்கிற முடியை ஷேவ் பண்ண வருவாங்க.”

“அய்யே, பொம்பளைங்களுக்கு அப்படி உடம்பெல்லாம் முடி முளைக்குமா என்ன?”

“உடம்புன்னா உடம்பு ஃபுல்லா இல்லை. மறைவிடத்திலே இருக்கிற முடிய ஷேவ் பண்ணணும்னு வருவாங்க.”

“மறைவிடம்னா என்ன சொல்றீங்க?”

“பச்சையா சொல்லட்டுமா?”

“நம்ம ரெண்டு பேரும் பொம்பளைங்கதானே, இதிலே என்ன இருக்கு? சொல்லேன்.”

“கூதியிலேயும் சூத்தைச் சுற்றியும் இருக்கற முடிகளைத்தான் வழிக்கச் சொல்லுவாங்க.”

எனக்குள் ஒரு சிலிர்ப்பு ஏற்பட்டது.
“அப்படிக் கூடவா வழிச்சுக் காட்டுவாங்க? வெக்கமா இருக்காது?”

“அதெல்லாம் ஒண்ணும் இல்லை. நாங்க பண்றது அவங்களுக்குத் தெரியாதபடி செய்வோம்.”

“எனக்குக் கூட செய்வீங்களா?”

“பணம் கட்டினா கழுதைக்குக் கூட ஷேவ் செய்வோம். வயித்துப் பிழைப்புதானே ஜனனி. நீங்க ஒண்ணும் தப்பா நெனச்சுக்கலையே? சாரி.” என்று சிரித்தாள் வசந்தி.

“அதுக்கு எவ்வளவு சார்ஜ் பண்ணுவீங்க?”

“அதுக்கு ஐநூறு ரூபாய் ஆகும். ஆனால் அதிலேயே புருவம் சரி செய்யறது, அக்குள் மயிர், புண்டை மயிர் எல்லாம் செஞ்சுடுவோம்.”

“எனக்கு இப்பவே அதையும் சேர்த்து செய்யறீங்களா?”

“அதுக்கென்ன, செஞ்சாப் போச்சு. பணம் கொடுங்க. கட்டிட்டு ரசீது வாங்கிட்டு வந்துடறேன்.”

நான் என் கைப்பையைத் திறந்து ஒரு 500 ரூ நோட்டை எடுத்துக் கொடுத்தேன்.
“அந்த 50 ரூ ரஸீதையும் கொடுங்க. அதை கான்ஸல் பண்ணிடலாம்.” என்றாள். எடுத்துக் கொடுத்தேன்.
அவள் ஒரு நிமிடத்தில் திரும்பி வந்தாள். என்னிடம் வேறொரு ரசீதையும் 50 ரூ நோட்டையும் கொடுத்தாள்.
“உங்களுக்கு எப்படி சௌகரியம்? முதலில் சேரில் உட்கார்ந்தபடியே புருவத்தை சரி செஞ்சுடலாமா? இல்லை எல்லாத்தையும் கட்டிலிலேயே பாத்துக்கலாமா?”

எனக்கு மறுபடி சுரீர் என்றது. அடியிலே கொஞ்சம் ஈரமானது போல தோன்றியது.
“வசந்தி, உனக்கு எப்படி சௌகரியமோ அப்படிச் செய். எனக்கு எப்படியானாலும் ஓக்கே.” என்றேன்.
“அப்போ சரி, அப்படியே உட்காருங்க. புருவத்தை முடிச்சிடுவோம். மிச்சத்தைக் கட்டிலில் வச்சுகாலாம்.” என்றாள்.
சரி என்று சேரிலேயே உட்கார்ந்தேன்.

“அப்படியே கொஞ்சம் பின்னாடி சாஞ்சுக்கோங்க.”
ஒரு ஐந்து நிமிடத்தில் புருவ முடிகளை அருமையாக நேர்த்தி செய்தாள். எதிரில் கண்ணடியில் பார்த்தேன்.
“சூப்பர். தேங்க்ஸ்.” என்றேன்.

“தேங்க்ஸ் ஜனனி.” என்றவள். அங்கே இருந்த அலமாரியில் இருந்து ஒரு ஓவர்கோட்டை எடுத்தாள்.
“இந்தாங்க. ஜனனி. நான் வெளியே நிக்கிறேன். நீங்க எல்லா ட்ரெஸ்ஸையும் கழட்டிட்டு, இந்த ஓவெர்கோட்டை மாட்டிக்கங்க. கதவை உள்பக்கம் தாள் போட்டுக்கங்க. மாத்தினப்புறம் கதவைத் திறங்க.”

“எல்லாத்தையும் கழட்டிடணுமா? பேண்ட்டீஸைக் கூடவா?”

“யெஸ், மேடம். அப்போதான் என் வேலைக்கு சரியா இருக்கும்.”

“சரி.” என்றேன். அவள் கதவைத் திறந்துகொண்டு வெளியே போனாள்.
நான் உள்பக்கம் தாள் போட்டேன். பின்பு உடைகளைக் கழட்ட ஆரம்பித்தேன். முதலில் புடவையைக் கழட்டி அங்கே இருந்த ஸ்டாண்டில் போட்டேன். பிறகு பாவாடையையும் கழட்டினேன்.
அறையில் சுற்றிலும் எல்லாப் பக்கமும் ஆளுயரக் கண்ணாடிகள் இருந்தன. அதில் பார்த்தபோது நான் செக்ஸியாகத்தான் இருந்தேன். “நீ லக்கிதானடா மாதவா.” என்று என் கணவர் பெயரைச் சொல்லிக் கொண்டேன்.